Psychosynteza – psychologia nadziei

Psychosynteza to holistyczna metoda rozwoju osobistego, opracowana przez włoskiego psychiatrę Roberto Assagioli. Jej celem jest integracja różnych aspektów psychiki w celu osiągnięcia pełni i harmonii życiowej. Psychosynteza stosuje się w terapii indywidualnej, grupowej oraz edukacji, mając na uwadze całościowe podejście do człowieka. Metoda ta koncentruje się na rozwijaniu świadomości, pracy z podświadomością, zrozumieniu własnego celu życiowego oraz doskonaleniu umiejętności radzenia sobie z trudnościami. Psychosynteza, poprzez wykorzystanie technik wizualizacji, medytacji i pracy z ciałem, dąży do uzyskania równowagi emocjonalnej, rozwoju intelektualnego oraz duchowego doskonalenia.

Wg Kennetha Sørensena, analityka stosującego psychosyntezę w pracy z klientami, psychosynteza składa się z 7 rdzennych procesów.

Psychosynteza – 7 rdzennych procesów

1. Ja (Self): Jest to centralne pojęcie psychosyntezy, uważane za punkt czystej świadomości i woli. Służy jako rdzeń, z którego można obserwować i integrować wszystkie inne aspekty siebie. Ja jest miejscem wewnętrznego spokoju i równowagi, z którego można zarządzać różnymi częściami swojej osobowości.
2. Wola (Will): Opisywana jako żywa siła wewnątrz każdego człowieka, wola jest niezbędna do samopoznania i autentycznego życia. Napędza ona wyrażanie prawdziwego siebie i jest zaangażowana w podejmowanie świadomych wyborów. Wola pomaga w realizacji celów i marzeń, kształtując nasze decyzje i działania.
3. Subosobowości (Subpersonalities): Są to różne części lub aspekty osobowości, z których każda ma swoje własne cechy i zachowania. Rozpoznanie i integracja tych subosobowości pomaga w osiągnięciu bardziej zintegrowanej i harmonijnej jaźni. Subosobowości mogą reprezentować różne role społeczne, zainteresowania lub emocje, które współistnieją w jednej osobie.
4. Deidentyfikacja/Dezidentyfikacja (Disidentification): Technika polegająca na dystansowaniu się od własnych myśli, emocji i zachowań, aby obserwować je bez przywiązania. Proces ten jest kluczowy do uzyskania wolności od nieświadomych wzorców i reakcji. Deidentyfikacja pozwala na obiektywną samoocenę i lepsze zrozumienie własnych reakcji.
5. Medytacja kreatywna (Creative Meditation): Praktyka zalecana przez Assagioliego, która skupia się na wizualizacji i medytacji nad symbolami, takimi jak Słońce i centrum serca. Ten typ medytacji sprzyja wewnętrznemu połączeniu i świadomości. Medytacja kreatywna pomaga w rozwijaniu intuicji i duchowego zrozumienia.
6. Nadświadomość (Superconscious): Wyższy poziom świadomości, który zawiera ideały, wartości i duchowe wglądy. Nadświadomość inspiruje kreatywność i wnosi poczucie celu i sensu życia. Jest źródłem duchowych inspiracji i wyższych stanów świadomości.
7. Model idealny (Ideal Model): Koncepcja przyszłego siebie lub gwiazda przewodnia, która reprezentuje prawdziwy potencjał i autentyczną jaźń. Służy jako cel i źródło motywacji, pomagając dostosować obecne działania do najwyższych aspiracji. Model idealny pomaga w ustalaniu życiowych priorytetów i dążeniu do samorealizacji.

Psychosynteza jest psychologią nadziei, skupiającą się nie tylko na historii, ale także na przyszłości, dającej jednostkom zdolność do przeorientowania swojego życia w kierunku znaczenia i wartości. Psychosynteza opisano jest również jako psychologia Jaźni, w której sfera ludzkiego doświadczenia obejmuje także sprawy duszy i ducha, obok doświadczeń fizycznych i emocjonalnych oraz myśli i procesów mentalnych.

Za naszymi licznymi identyfikacjami kryje się głębsza wiedza o Jaźni, którą można odczuć, pielęgnować i wzmacniać dzięki współczującej uwadze. Jest to proces, który dr Roberto Assagioli nazwał „Dezidentyfikacją”. To właśnie działanie skupiające się na bardziej integralnym poczuciu Jaźni – które obejmuje zarówno to, co wyjątkowo osobiste, jak i to, co transpersonalne – leży w sercu praktyki psychosyntezy.

Dr Assagioli, ojciec założyciel psychologii psychosyntezy, podkreślił znaczenie ludzkiego „impulsu ku pełni” oraz tęsknoty i dążenia do bardziej autentycznego i prawdziwszego doświadczenia Jaźni, uznając tkwiący w nim rozwijający się potencjał. A w miarę jak to świadome połączenie z Jaźni staje się coraz bardziej zintegrowane, relacja ta nieuchronnie wykracza poza to, co osobiste, do poczucia połączenia i odpowiedzialności także za „większą całość” – niezależnie od tego, czy wyraża się to w kategoriach planety, naszego śladu ekologicznego, społeczności, naszego wkład w coś mającego znaczenie lub nasze wzajemne powiązania ze wszystkimi rzeczami.

Osobiste kryzysy i trudności oraz nieunikniony rezonans z przeszłymi zranieniami często wzbudzają chęć głębszego i bardziej celowego zgłębiania świata psychologicznego i relacyjnego. Pracując w ramach psychosyntezy, uwaga będzie jednocześnie skupiona na tym, co może się rozwijać na poziomie duszy, ducha i Jaźni, co niosą ze sobą te możliwości. Trzymanie otwartych często nieoczekiwanych możliwości twórczych tkwiących w tym, co „może jeszcze być” lub tym, co próbuje się ujawnić – Jaźni.